A idea expresada neste poema é para nós a enerxía que move a nosa chave...
O propio Roi Casal enviounos o seguinte texto:
Toda a miña carreira artística, débolla ao país ao que pertenzo. Nel, aprendín a falar para nomear con propiedade aos elementos. Tomei a súa música, para tentar pór o son axeitado a cada momento. Asumín certas tradicións, para que o meu fillo as poida desfrutar nun futuro incerto. Aprendín, en definitiva, que só un pode sentirse realizado, se cree en si mesmo. O meu país é pequeno, pero que as súas xentes téñeno espallado polo mundo enteiro. Un mundo que abro cada día, coa chave do idioma que levo dentro. Comparto con vós a miña música, que tomei dos nosos ancestros. Un tesouro que por sempre, maxicamente vello, ha perdurar no tempo.
Roi Casal.
A FALA
O idioma é a chave
coa que abrimos o mundo:
o salouco máis feble,
o pensar máis profundo.
O idioma é a vida,
o coitelo da dor,
o murmurio do vento,
a palabra de amor.
O idioma é o tempo,
é a voz dos avós
e ese breve ronsel
que deixaremos nós.
O idioma é un herdo,
patrimonio do pobo,
maxicamente vello,
eternamente novo.
O idioma é a patria,
a esencia máis nosa,
a creación común
meirande e poderosa.
O idioma é a forza
que nos xungue e sostén.
Se perdemos a fala
non seremos ninguén!
O idioma é o amor,
o latexo, a verdade,
a fonte que agroma
a máis forte irmandade.
Renunciar ao idioma
é ser mudo é morrer.
Precisamos a lingua
se queremos vencer!
Manuel María
Ningún comentario:
Publicar un comentario